گفت‌و گوي اختصاصي با پائولو كوئيلو: من ايران را دوست دارم

ن اتفاق، واقعا يك اتفاق بود، حتي حالا هم برايم عجيب است كه از آن صحبت مي‌كنم چرا كه اين فقط يك اتفاق برنامه‌ريزي نشده بود

اين اتفاق، واقعا يك اتفاق بود، حتي حالا هم برايم عجيب است كه از آن صحبت مي‌كنم  چرا كه اين فقط يك اتفاق برنامه‌ريزي نشده بود، حين راه رفتن در خيابان‌هاي ونيز -در تعطيلات نوروزي- چهره‌اي را ديدم كه مي‌شناختم، طبيعي بود كه اول فكر كنم اشتباه كرده‌ام؛ فكر كردم او شبيه آن كسي است كه بارها عكس‌هايش را ديده‌ام اما آنقدر شبيه عكس‌ها بود كه بالاخره به ترديدم غلبه كردم و جلو رفتم: «ببخشيد، شما آقاي پائولو كوئيلو نيستيد؟» لبان مرد به لبخند باز شد: «چرا» باورم نمي‌شد او پائولو كوئيلو بود،‌ نويسنده كه بيشتر كتاب‌هايش را خوانده بودم، جالب بود كه او هم باور نمي‌كرد كسي او را در خيابان يك كشور بيگانه شناخته‌باشد.